ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ
Την πρώτη χρονιά που ξεκίνησα να ασκώ το επάγγελμά μου, είχα την τύχη να γνωρίσω ένα πολύ χαρισματικό παιδί. Έγω, μόλις 22 χρόνων, ο μαθητής μου έμπαινε στην Α' Λυκείου. Οι μαθησιακές δυσκολίες έκαναν τη σχολική του ζωή κουραστική, καθώς ήταν πολύ δύσκολο να γράψει και το ίδιο δύσκολο να διαβάσει και να συγκεντρωθεί. Έπρεπε, λοιπόν, όλο το μάθημα να γίνεται στηριζόμενο στον προφορικό λόγο, πράγμα που απαιτούσε μεγάλη συγκέντρωση από τον ίδιο. Και, όπως κάθε αρχή, έτσι και η δική μας έμοιαζε με ανήφορο που όλο και ίδρωνες, ίδρωνες και παρακαλούσες, αν όχι να βρεις κατηφόρα, τουλάχιστον να ισιώσει ο δρόμος. Προσπαθούσα ή μάλλον απαιτούσα να με προσέχει χωρίς να αποστρέφει τη σκέψη του σε άλλα πράγματα. Μάταιος κόπος... Κάτι έκανα λάθος, αλλά η απειρία μου σε τέτοια ζητήματα με έκανε να αργήσω να βρω το δρόμο.
Ώσπου άρχισα εγώ να παρατηρώ εκείνον, να βλέπω λίγο πιο "καχύποπτα" πού έστρεφε το ενδιαφέρον του. Γνώριζα ότι αγαπούσε τη ζωγραφική και ότι έκρυβε ένα μεγάλο ταλέντο μέσα του, οπότε είπα να πειραματιστώ. Κάθε φορά, λοιπόν, που έμπαινα στο δωμάτιο για μάθημα, είχαμε συμφωνήσει να βγάζει τις μπογιές του ή ό,τι άλλο καλλιτεχνικό είχε να κάνει, και να ακούει ταυτόχρονα την παράδοση των μαθημάτων από εμένα. Και όλο αυτό, άρχισε να δουλεύει. Και εκείνος να πεισμώνει, και να πηγαίνει ολοένα και καλύτερα στο σχολείο. Οι ώρες που περνούσαμε μαζί, ήταν κουραστικές, καθώς έχανε αρκετά συχνά τη συγκέντρωσή του, αλλά σίγουρα ώρες παραγωγικές, δημιουργικές και πολύ πολύ ξεχωριστές. Καταφέραμε να τελειώσουμε και τη Β´Λυκείου με αυτό το σύστημα. Καθ´όλη τη διάρκεια της χρονιάς, είχε φτιάξει από κεριά μέχρι δαχτυλίδια και βραχιόλα, και ζωγραφιές.... πολλές ζωγραφιές. Και μπήκαμε στην Γ´Λυκείου, όπου συνεχίσαμε το ίδιο δυναμικά, μόνο που βάλαμε στόχο, καθώς ακούει τα μαθήματα να τελειώσει κι ένα πάζλ με άπειρα κομμάτια, το οποίο και έκανε. Κατάφερε να είναι στη σημαία, κάτι που δεν τον απασχόλησε λεπτό. Τα ενδιαφέροντά του, είχαν να κάνουν περισσότερο με τον εθελοντισμό και την ελευθερία, πνεύμα ανήσυχο βλέπεις!!
Και τελείωσε... Παρ´ότι πήγε σε μία ιδιωτική σχολή γραφιστικής, ήμουν σίγουρη πως δε θα έμενε εκεί. Και δε με διέψευσε. Πριν λίγο καιρό, αυτό το μοναδικό και ξεχωριστό πλάσμα έδωσε ψυχή και σώμα για να μπει στην Καλών Τεχνών, που ήταν πάντα το όνειρό του. Ξέρω πόσο κόπιασε γι´αυτό, αλλά όταν έχεις όνειρα και δεν τα παρατάς, θα πετύχεις, θα τα κάνεις πραγματικότητα. Κι έτσι έγινε. Σήμερα, έχει γίνει δεκτός στη σχολή που πάντα αγαπούσε και μας έκανε όλους να δακρύσουμε.
Αγαπημένε μου μαθητή, σε αυτό το μάθημα εγώ έμαθα περισσότερα από εσένα απ´ό,τι εσύ από εμένα. Είσαι υπόδειγμα παιδιού που με πολλή υπομονή, πείσμα και μεράκι κατάφερες να κάνεις το όνειρο πραγματικότητα. Μου έμαθες πως δεν είναι όλα άσπρα- μαύρα στη ζωή και πως για να βρεις τα χρώματα πρέπει να κοπιάσεις, να βρεις νέους τρόπους. Θα είσαι πάντα το φωτεινό παράδειγμα που θα χρησιμοποίω για να διδάξω στα δικά μου παιδιά πως ποτέ δεν πρέπει να τα παρατάς. Να προσπαθείς με όλο σου το είναι. Σ´ευχαριστώ για όσα μου έμαθες μέσα από την καρδιά μου. Και για να μην ξεχνιόμαστε, είμαι η πρώτη θαυμάστριά σου κι έχω τα πρώτα σου έργα στο σπίτι μου να τα φυλάω σαν πολύτιμο θησαυρό. Καλή αρχή, σ´αγαπώ!
Η αγαπημένη σου (το ξέρω ότι ήμουν) καθηγήτρια Φόνη.