ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΓΟΝΕΙΣ;
Είμαι μαμά δύο μικρών κοριτσιών, και, όπως όλοι οι γονείς, έτσι κι εγώ, έχω καταλάβει πως το να φροντίζει κανείς ένα παιδί, πόσω μάλλον να είναι γονιός, είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα. Οι γονείς, πέρα από τις καθημερινές ανάγκες των παιδιών που σχετίζονται με τη διατροφή, την καθαριότητα και το ντύσιμο, φροντίζουν και επαγρυπνούν για την υγιή πνευματική ανάπτυξη των παιδιών τους. Και εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν, με αποτέλεσμα πολύ συχνά να αναρωτιόμαστε αν κάνουμε το σωστό, αν τελικά είμαστε καλοί γονείς, και πώς θα μπορούσαμε να γίνουμε καλύτεροι.
Αρχικά, πιστεύω πως κάθε οικογένεια έχει το δικό της τρόπο να μεγαλώνει και να διαπαιδαγωγεί τα παιδιἀ της, καθώς και τους δικούς της κώδικες επικοινωνίας. Ωστόσο, σίγουρα κάθε ένας από εμάς, μπορεί να γίνεται ολοένα και καλύτερος γονιός για το παιδί του, δουλεύοντας αδιάκοπα γι´αυτό με αγάπη και όρεξη.
Το πιο σημαντικό για να υπάρξει μία βάση στη σχέση μας με τα παιδιά, είναι η αποδοχή. Όταν αποδεχόμαστε το παιδί μας, του δείχνουμε πως είμαστε δίπλα του, πάντα έτοιμοι να λύσουμε κάθε του απορία, να το βοηθήσουμε να ξεπεράσει τους φόβους του και να μας εμπιστευτεί, γεγονός που θα το βοηθήσει αργότερα να πιστέψει στον ίδιο του τον εαυτό, γεμίζοντας το αυτοπεποίθηση.
Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα παιδιά χρειάζονται όρια, αλλά όρια που θα τα κάνουν να νιώθουν ασφαλή. Όρια που θα δείχνουν συνέπεια και από τους δύο γονείς, καθότι τα παιδιά αγαπούν τη συνέπεια, και δε θα τα εγλωβίζουν. Όρια, που θα επιτρέπουν στο παιδί να εξερευνήσει κάτι καινούργιο για να οδηγηθεί στη μάθηση, αλλά ταυτόχρονα δε θα το αφήνουν εκτεθειμένο με κίνδυνο τη σωματική του ακεραιότητα.
Πολύ συχνά, "πιάνω" τον εαυτό μου να διακόπτει την κόρη μου, επειδή βιαζόμαστε για κάποιον ανούσιο λόγο, ενώ αυτή παλεύει να μοιραστεί μαζί μου κάτι που θέλει. Όταν το καταλαβαίνω, προσπαθώ άμεσα να το διορθώσω, κάνοντας το πιο απλό πράγμα: να καθίσω να ακούσω τι έχει να μου πει. Και γι᾽αυτό χρειάζεται πολύ λιγότερος χρόνος από το να εξηγείς σε ένα παδί να καταλάβει ότι βιάζεστε να μην αργήσετε σε μία συνάντηση. Μαθαίνοντας να ακούμε τα παιδιά, ουσιαστικά μαθαίνουμε να επικοινωνούμε μαζί τους, τα μαθαίνουμε να μας εμπιστεύονται και ταυτόχρονα, μαθαίνουμε να ξεπερνάμε εμπόδια, μικρά και μεγάλα.
Κάτι άλλο που μας προβληματίζει ως γονείς είναι πώς θα μάθουμε στο παιδί μας ορθούς κανόνες συμπεριφοράς. Όλοι μας, κάποια στιγμή, νιώσαμε άβολα, όταν το παιδί μας φέρθηκε απρεπώς μπροστά σε τρίτους. Προσωπικά, το ξεπέρασα όταν κατάλαβα, ότι τα παιδιά μέσω της συμπεριφοράς τους προσπαθούν να μας επικοινωνήσουν κάτι που τα δυσσαρεστεί. Εκεί ενεργώντας με αποδοχή, κατανόηση και αγάπη, ψέγοντας την κακή συμπεριφορά και όχι το ίδιο το παιδί, και παράλληλα, συμβουλεύοντάς το, το βοηθάμε να μην το επαναλάβει. Από την άλλη, είναι καλό να επαινούμε κάθε σωστή συμπεριφορά του παιδιού, ώστε να το ωθήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση.
Τελειώνοντας, νομίζω πως αυτό που πρέπει να έχουμε πάντα στην άκρη του μυαλού μας, είναι πως τα παιδιά μας θέλουν δίπλα τους και έχουν ανάγκη από ποιοτικό χρόνο και με τους δυο γονείς ώστε να νιώθουν ασφαλή. Εμείς είμαστε ο κόσμος όλος για αυτά, και εμάς θα προσπαθήσουν να μιμηθούν στην μετέπειτα ζωή τους. Ας φροντίσουμε λοιπόν, να τους δίνουμε υγιή πρότυπα, προσπαθώντας να μεγαλώσουμε υγιείς ενήλικες και ίσως κάποια μέρα πούμε πως, ναι... ήμασταν καλοί γονείς!