ΑΣ ΜΑΓΕΙΡΕΨΟΥΜΕ

Μία μέρα σαν όλες τις άλλες... Ίσως λιγάκι δυσκολότερη, καθότι Σάββατο, με τον μπαμπά μας να λείπει όλο το πρωί σε δουλειές κι εμένα μόνη στο σπίτι με τα δύο μπος (παρατσούκλι που χαρακτηρίζει και τα δύο παιδιά μας), τα οποία ξυπνούν με μία αδιαπραγμάτευτη όρεξη για παιχνίδι. Οι ώρες μέχρι το μεσημέρι μοιάζουν ατελείωτες, όταν ξυπνάς στις 06:30 το πρωί, οι δουλειές του σπιτιού με βουνό ολόκληρο κι εσύ να αναρωτιέσαι "πώς θα μαγειρέψω, πώς θα ψωνίσω,πώς.... πώς... πώς;". Κι εκεί, βάζεις και τα παιδιά στο πρόγραμμα, κάνοντάς το λίγο πιο παιχνιδιάρικο, κινδυνεύοντας να μείνετε χωρίς σπιτικό φαγητό το μεσημέρι, αλλά, τουλάχιστον, θα έχουν χορτάσει γέλιο, χαρά και δημιουργία.

Αφού καταφέρνω να τελειώσω τα βασικά, φωνάζω το κοριτσάκι μου και της ανακοινώνω ότι σήμερα αναλαμβάνει δύο βασικούς ρόλους: αυτόν της αρχιβοηθού (αναρωτιέμαι αν υπάρχει τέτοια λέξη!) και έπειτα της αρχιμαγείρισσας. Της δίνω το χαρτάκι με τα ψώνια και της τονίζω να μου το δείχνει όταν θα είμαστε στο σούπερ μάρκετ. "Και, όταν επιστρέψουμε σπίτι, θα μαγειρέψουμε μαζί." Θυμάμαι να ακούω μια τσιρίδα έκπληξης και ενθουσιασμού και μετά να με αγκαλιάζει λέγοντας "είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου".  Ο δικός μου ενθουσιασμός έπειτα από αυτό τετραπλασιάστηκε. Ντυθήκαμε, βάλαμε το μωρό στο καρότσι και ξεκινήσαμε. Ήταν από τις λίγες φορές, που τα ψὠνια στο σούπερ μάρκετ ήταν ευχάριστα, με τη Δήμητρα να σέρνει με καμάρι το καροτσάκι και να τοποθετεί ό,τι της έδινα μέσα. Φορτώσαμε το καρότσι και τα χέρια μας με ό,τι αντέξαμε να κουβαλήσουμε και επιστρέψαμε σπίτι.

Είχε έρθει η ώρα της μαγειρικής. Μιας που ήταν η πρώτη φορά που θα μαγειρεύμαμε μαζί, ακολουθήσαμε ολόκληρη ιεροτελεστία πριν ξεκινήσουμε. Φορέσαμε τις ποδιές μας, μαζέψαμε τα μαλλιά μας, αδειάσαμε το τραπέζι και ξεκινήσαμε. Κάθε φορά που της έδινα και μία αρμοδιότητα, έλαμπε το πρόσωπό της. Έκοψε τη σαλάτα με τα χεράκια της, έριξε το αλεύρι στα ψαράκια που θα τηγανίζαμε, λάδωσε με πινέλο τα μανιτάρια, έριξε παντού τα μπαχαρικά και το ευχαριστήθηκε όσο δεν μπορώ να περιγράψω. Κι εγώ ακόμη περισσότερο.

Όλη αυτή η διαδικασία, εκτός του ότι μετέτρεψε ένα άχαρο πρωινό σε μία από τις μέρες που θα θυμόμαστε για πάντα, βοήθησε τη Δήμητρα να δοκιμάσει νέες γεύσεις, για τις οποίες μέχρι τώρα δεν ήθελε να ακούσει. Και αυτό, γιατί είχε ετοιμάσει η ίδια κάποιες από αυτές και ένιωθε περήφανη γι᾽αυτό.  Ακόμη, ένιωσε ότι την εμπιστεύομαι και της αναθέτω αρμοδιότητες, γεγονός που τη γέμισε με αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη.  Απλά και καθημερινά πράγματα, τόσο δύσκολα στο μυαλό μας, αλλά εύκολα στην πράξη, μπολιάζουν με αγάπη κι ευτυχία την ψυχή τους. Αυτό και μόνο, αξίζει να λερώσουμε όλες τις κουζίνες του κόσμου. Μου πήρε λίγο παραπάνω από 10 λεπτά, να επαναφέρω την κουζίνα στην αρχική της μορφή, χάρισα όμως στο παιδί μου εικόνες που θα θυμάται για πολύ καιρό ακόμη. 

Στην κουζίνα, λοιπόν, ολοταχώς!